De eerste sneeuw

Er werd al dagen over gesproken: er komt sneeuw! Dat is wel gebruikelijk rond deze tijd van het jaar. Maar toch altijd spannend, gaat het komen of wordt het niks?
Het was er, maar heel weinig. En het was ook te warm om lang te blijven liggen. Gelukkig voor de sneeuw en mij voelde onze Sofie zich vanochtend vroeg niet zo lekker. Ze wilde naar buiten. Dus ik hees me uit bed nadat ze een piep van 'onwelzijn' had laten horen, om effe over zeven, deed wat dikke kleren aan en begeleidde mijn arme hondje naar beneden en naar buiten om haar dwars zittende behoefte te doen of om wat gras te eten. En ja hoor: sneeuw! Een voorzichtig laagje wat bijna voor je ogen aan het verdwijnen was, maar het lag er. Dus ik raapte mijn moed bij elkaar, Sofietje liep toch nog een koe te imiteren, maar mijn nog warme bed was toch wel erg aantrekkelijk, en pakte mijn fototoestel.
Naderhand bleek het eigenlijk veel te donker voor mooie foto's. Toch zijn er een paar gelukt. Hierboven de auto, die door het dunne laagje sneeuw een gezichtje had gekregen. En hieronder ons huisje Boris, met het eerste witte hoedje van deze winter.

Holland

Ik heb weer even aan Holland geroken. Dat was gek!
René moest in Harderwijk een kijkoperatie aan zijn knie ondergaan in het ziekenhuis in Harderwijk (waar hij al eens daaraan geopereerd was) en dus zat er niks anders op dat ik hem daarna weer met de auto terugbracht.
Dus op dinsdag de hondjes ingeladen en de snelweg op. Uiteraard de gasten die in huis Boris zaten van alles voorzien waar ze in die drie dagen afwezigheid behoefte aan zouden kunnen krijgen. Want ik vind het helemaal niet fijn om gasten alleen te laten. Ik wil er voor ze zijn als er iets is. Een stop slaat door of de olie in het oliekacheltje is op of wat dan ook, dan wil ik er zijn om te helpen. Maar dit was overmacht en ik kon niet anders. Gelukkig zat er een gezin met drie kinderen en drie honden in huis Boris die het geen probleem vonden dat ik er een paar dagen niet was en mij verzekerden met liefde de eventueel voorkomende probleempjes zelf op te lossen.
Daar gingen we dan met z'n drietjes. Ik voor het eerst in mijn eentje de weg terug naar Nederland gereden. Dus uitgebreide routebeschrijving erbij en best een beetje spannend. Maar natuurlijk ging alles fantastisch. De hondjes waren weer voorbeeldig, sliepen of dommelden lekker rustig achter in de auto met hun tuigje om, vastgemaakt aan de riemen.
In Nederland sliepen we bij familie in Hoofddorp. De woensdag gebruikt om mijn moeder te bezoeken. Die heeft zelf een poedeltje en vertrouwt die grote dames van mij niet zo bij haar kleine reutje. Dus Zarah en Sofie werden geëntertaind door nichtje Vera en haar buurmeisje in Hoofddorp en ik zat met de poedel op schoot bij mijn moeder in Putten.
De volgende dag heel vroeg René naar het ziekenhuis gebracht en toen op bezoek bij mijn schoonmoeder in Utrecht.
Na de middag de honden laten rennen in het Hulkensteinse bos in de polder, waar een lekker stukje hondenlosgebied is. Daar werd ik gebeld door René die al klaar was om opgehaald te worden.
Dus al met al zaten we tegen vier uur met zijn vieren in de auto richting Frankrijk: thuis!
Als je alle ritjes die ik in Nederland gemaakt heb naast elkaar zet, zul je begrijpen dat ik weer een aardig portie drukte en files heb meegemaakt.
Dat is me ook het meeste opgevallen en bijgebleven. De enorme drukte die er op de wegen is. Ook al zit je 's ochtends om half zeven in de auto, heb je al het gevoel dat je midden in de spits rijdt. Erg beklemmend.
Als je de rust en stilte van de natuur zo kan waarderen (en nodig hebt) als ik doe, is het echt een verademing om weer in Plombières te zijn. Waar de enige drukte op de wegen ontstaat als die malle fransen allemaal tegelijk strak om 12 uur van hun werk wegrijden om hun Dejeuner te gaan eten thuis of in een restaurantje.
Ps. Met René zijn knie gaat het prima. Hij loopt al weer aardig wat en gaat vanochtend zelfs al weer brood halen bij de bakker in Plombières, dus bergje af en weer omhoog en dat een week na de operatie!

Salamanders

De neef van René, Peter, trekt op dit ogenblik door Australië in zijn eentje. Hij houdt een blog bij en daar lees ik regelmatig zijn avonturen. In de ruige natuur van de binnenlanden daar, komt hij allerlei beesten tegen. Kangaroes natuurlijk, heel veel prachtige vogels een stekelvarkentje en slangen. Hij ging bijna op een slang staan.
Nou heeft me dat altijd geweldig geleken om naar Australië te gaan. Maar als ik nu zo de blog van Peter lees denk ik dat ik niet zo nodig meer hoef. De natuur hier in de Vogezen trekt me veel meer. Persoonlijk zie ik liever een ree dan een kangaroe (niet zo'n lieve kop en toch wel een beetje raar lijf). Vogel zitten hier volop, het heet niet voor niets Les Oiseaux hier (onze straatnaam). Ze zijn wel niet zo exotisch, maar ze fluiten prachtig en die australische kunnen nog wel eens naar schreeuwen. En dan die slangen. Ik heb er wel eens een gezien hier, maar daar blijft het bij. Ze zijn vreselijk schuw hier en nu we hier permanent wonen, zullen we ze niet zo gauw meer zien. Maar we hebben wel veel salamanders. Dat zijn grappige slome beestjes met prachtig zwart-knalgeel lijf (zie foto). Ze zijn ongeveer 15 tot 17 cm lang en vrij fors gebouwd. De larven zijn ook schattige beestjes, die leven in de bron. Na ongeveer een jaar kruipen ze eruit, nadat ze hun kieuwen hebben vervangen door longen. Na vier jaar zijn ze pas volwassen en ze kunnen wel tot 25 jaar oud worden.
Gisteren kwam ik vanuit het centrum van Plombières weer onze berg op lopen naar huis toe om een uur of 6 's avonds en toen ben ik er in ons bos wel 7 tegen gekomen. Dat vond ik zeer indrukwekkend! Daar kan Australië wat mij betrefd niet tegen op hoor!