Altijd mooi

Het is toch echt waar: het is hier altijd mooi. Of het nu heerlijk weer is in de lente, een hete dag in de volle zomer, regen- en stormachtig in de herfst of kaal en koud in de winter.
We hebben dit jaar een late winter. Het is al december en we hebben nog geen sneeuw gehad. Wel aardig wat wind en hevige stortbuien. Dus alles is kaal en er ligt een tapijt aan bruine bladeren op de grond overal. Vanochtend toen ik met Zarah en Sofie mijn wandelingetje deed, was het zo prachtig! Er steeg een enorme nevel op uit het dal en een pril zonnetje streek daar overheen. Aan de bomen en struiken hingen miljoenen druppeltjes die door het zonnetje als diamanten oplichten. De boombasten waren nog gedeeltelijk kleddernat en ook dat lichtte als zilver op in de zon. En dan steeg de nevel op en liep ik in de wolken. Fantastisch.
Het is alsof de prachtige foto's van Vincent Munier (de franse natuurfotograaf waar René agent van is) tot leven komen. Als je die foto's ziet denk je dat dat op zeer bijzondere afgelegen plaatsen gemaakt moeten zijn. Maar hier in mijn achtertuin zou Vincent ook wonderen kunnen verrichten met zijn camera!

Nieuwsgierig geworden naar de foto's? Kijk maar eens op zijn site: www.vincentmunier.com
Hier een voorproefje van een foto gemaakt in de Vogezen.

Kadootje!

Al vanaf begin november zijn we in afwachting van de eerste sneeuw. Vorig jaar en het jaar daarvoor hadden we dat namelijk rond deze tijd al gehad. Nu geeft het ook wel gesneeuwd, maar op de hogere gedeeltes van de Vogezen.
En dan tot onze verbazing, wordt het ineens weer zo heerlijk warm, dat we vanochtend gewoon lekker in de zon hebben zitten te ontbijten!



... en dat vind ik nu een kadootje! Een vlindertje fladdert om je hoofd, een muursalamandertje komt te voorschijn om te genieten van de warme zon en zelfs een bijtje komt snoepen van de pot jam op tafel (erg veel bloemetjes zijn er dan ook niet meer voor het arme beestje). Wat een warmte geeft de zon toch op deze heerlijke plek op aarde. Zo'n warmte kun je volgens mij niet beleven in Nederland in november.
De natuur is al bijna in zijn winterstandje beland, kale bomen, vele paddestoelen en afstervende planten en bloemen, maar de zon blijft zo heerlijk als hij aan het einde van de zomer (eind september) is. En volgende week is al de feestlunch bij het atelier van de kerstmarkt, wat betekent dat het werk klaar is.
28/29 november is de eerste kerstmarkt (vorig jaar lag er sneeuw, zie foto). Een dikke week ervoor, zit ik gewoon nog in mijn t-shirt in het zonnetje!

Een nieuw avontuur!

Vannacht is René om 4 uur naar NL vertrokken voor zijn werk. Dat is niet zo bijzonder, alhoewel wel extra vroeg dit keer. Maar dit maal ging hij niet alleen, want hij heeft onze berner sennen Zarah meegenomen.

We hebben Zarah toen zij 8 maanden oud was in ons huis en ons hart opgenomen, als herplaats-hond van het Rijkenspark. Dat was -zoals dat heet- onder contract. Dat houdt in dat het Rijkenspark het recht behoudt met Zarah nestjes te fokken. Onze Zarah die de eerste 8 maanden van haar leventje Gaia heette, is de helft van een eeneiige tweeling. Haar zusje heet Mondi. Ze zijn uit een nestje van de prachtige teef Doesja en de multikampioen Barancourt, beiden van het Rijkenspark. Ze werd herplaatst omdat Zarah niet gelukkig was in de grote groep honden, die er in het Rijkenspark leven. Ze is een echte één-op-één-hond. Ze klit aan haar baas en wil (eist) al haar aandacht (van mij dus!). Bij ons, met alleen Sofie er bij is ze zielsgelukkig.
Nu is de tijd dus aangebroken dat Karla en Bert van kennel het Rijkenspark, een poging willen wagen om een nestje mooie pups uit Zarah te laten voortkomen.

Zarah is hartstikke loops en zit vandaag in haar elfde dag, dus zou haar progesteron op zijn hoogtepunt moeten zijn. Vandaar dat Karla, die haar vanochtend van René heeft overgenomen ergens rond Utrecht, gelijk doorgaat naar Velp. Daar zit de -volgens Karla en Bert- beste dierenarts om progesteron te testen. Er wordt bloed afgenomen en drie uur later heb je de resultaten. Er zijn nogal wat dierenartsen die een niet zo zuivere test doen en dan weet je dus niet 100% zeker dat de teef aan een paring toe is. Zeker voor Zarah die toch al 4,5 jaar oud is en het allemaal voor het eerst mee gaat maken, moet het een heel positieve ervaring worden met de reu. Dus moet zij er zowel lichamelijk als geestelijk helemaal klaar voor zijn en het graag willen. Als ze dat nog niet is en de reu doet alles om haar te bevruchten, zou het een traumatische ervaring kunnen worden.

Dus nu zit ik hier alleen met mijn Sofie in Plombières en zit met mijn hoofd in nederland. Want ik ben natuurlijk erg benieuwd hoe het daar allemaal verloopt. Zou ze al het goede peil progesteron hebben en zou het klikken tussen haar en de reu?
Vreselijk spannend allemaal!

Ik schrijf overigens "reu" want ik weet nog niet met zekerheid wie het gaat worden. De keuze was op Ruben gevallen, maar ik hoor net van René per mail dat Karla heeft verteld dat die arme Ruben een hernia heeft. Dat paart niet zo lekker...
Dus nu wordt het waarschijnlijk Max. Ook een heerlijke beer van een vent.

Als het allemaal maar natuurlijk en makkelijk verloopt, ben ik tevreden.
En dan komt Zaar lekker snel weer terug (eind van de week met René mee terug hoop ik) en kan ze hier in alle rust zwanger zijn en uitbuiken.
Zodra het zeker is dat Zarah pupjes in haar buik heeft ga ik een tweede blog starten, met een compleet verslag van de zwangerschap, geboorte en het opgroeien van de pups, met veel foto's natuurlijk.

Wordt het Max of Ruben:

Calamiteiten uurtje

November van dit jaar hebben we ons jubileum. Dan wonen we hier 2 jaar.
Wat hebben we al vreselijk veel meegemaakt en wat is er veel veranderd. Zo veel fransen uit Plombières kan ik al tot mijn vrienden rekenen en ik voel me hier dan ook erg thuis.

Ook La Petite Frida is gegroeid. Er zijn al vele hondjes in huis Boris geweest en vele blije baasjes. In winter met sneeuw, van een eerste prille laag tot een meter hoog. In de vroege lente als het zonnetje al zo warm is dat het buiten heerlijk vertoeven is. In het begin van de zomer met alle broedende vogeltjes en vele wilde bloemen en het hoogtepunt van de zomer, als er wat meer kinderen meekomen en je ziet dat die op hun manier ook zo van de natuur kunnen genieten. En tot slot in de herfst, altijd weer een explosie van kleuren en prachtige paddestoelen. Van alle seizoenen kan je hier volop genieten en alle hondjes, groot - klein - dik en dun - jong en oud doen dat dan ook met volle teugen.
En ik geniet daar dan weer van!
En van alle gasten leer ik weer wat. Pas stukje bij beetje huis Boris steeds meer aan, zodat het een echt hondenhuis is. Goede tips krijg ik van de baasjes en van allerlei ervaringen en calamiteitjes leer ik ook veel.






Natuurlijk gaat er wel eens iets mis. Het rolgordijn komt naar beneden, er zitten vochtplekken in de muur na zware regen of sneeuw, de geluids-installatie gaat kapot, er is een slim hondje die gebruik maakt van een zwakke plek in de omheining of een nog slimmer hondje weet hoe hij door het hek moet komen. Kleine calamiteitjes.
Meestal lossen we dat snel ter plaatse op. Maar ik kom deze mankementjes ook wel tegen tijdens de schoonmaak tussen het vertrek en de komst van gasten. Ik heb dan altijd 4 uur de tijd om alles weer zo schoon te maken, dat de nieuwe gasten absoluut niet kunnen merken dat er die ochtend ook mensen met honden in huis Boris waren. Dat kan precies in die tijd.
Maar als ik nu zo'n mankement tegen kom en daar moet ook wat aan gedaan worden, dan wordt het stressen.

Daarom hebben we besloten om een "Calamiteiten-uurtje" in te bouwen. Nieuwe gasten waren altijd welkom vanaf 15.00 uur. Dat gaat vanaf nu 16.00 uur worden. Ervaring heeft geleerd dat bijna alle gasten toch later arriveren, dus zal het geen grote teleurstelling zijn voor de meesten. We wilden namelijk niet tornen aan de vertrektijd van 11 uur 's ochtends, want mensen waarderen het vaak zeer, dat ze rustig nog een rondje met de honden kunnen gaan lopen voor ze aan de thuisreis beginnen.

Zo blijven we altijd schaven aan ons hondenparadijsje, zodat iedereen die hier komt en in huis Boris verblijft (en in de toekomst in huis Tosca) zal kunnen beamen dat het echt een paradijsje is. Voor hond en mens!

...het prille begin

Goed nieuws! We zijn begonnen met huis Tosca!
Onze franse buurman André helpt ons in zijn vakantie met het maken van het dak van ons tweede vakantiehuis.
Het gaat uiteraard op zijn frans "doucement" (rustig aan), maar toch gaat het er al een beetje op lijken. En onze André is echt een schat:' 's ochtends doe ik alles heel stilletjes, want de gasten moeten rustig uit kunnen slapen, die hebben tenslotte vakantie. Ik zal zoveel mogelijk met de hand zagen en alleen boren en herrie maken als ik zie dat ze er niet zijn, weg voor een wandeling of zo.' En hij houdt zich er strak aan. Zaagt dikke balken van 25 cm doorsnee zo met de hand en werkt in de vroege uurtjes heel stilletjes, loopt bijna op zijn tenen! Natuurlijk gaat het daardoor een stukje langzamer, maar ik ben er erg blij mee. Het laatste wat ik wil is mijn gasten overlast bezorgen.

Ik ben zelf ook hard aan het meehelpen en lijk af en toe net een echte bouwvakker. Beton maken, sjouwen en naar boven takelen, dakpannen sjouwen enz. Gelukkig heeft André ook af en toe een ander klusje of wil zijn vrouw dat hij met haar ergens naar toe gaat (hij heeft tenslotte vakantie!), want om elke dag dat zware werk te doen zou wel een beetje te veel worden voor mij.












Een erg leuke bijkomstigheid van het werken aan zo'n dak, is dat je van een prachtig uitzicht kunt genieten. Zo zonder pannen kan je extra hoog staan. Het uitzicht over het dal is fantastisch. Ik heb er al lekker lang staan te genieten. Kijk zelf maar eens op de foto hoe mooi het is ( het rode dak rechts is huis Boris).



We werken fijn aan de toekomst, maar wel rustig aan, echt op z'n frans. Misschien duurt het nog een paar jaar voor Tosca echt verhuurbaar is, maar het begin is er nu.

Stekelige kwestie

Ik hou niet zo van strak gemaaide gazonnetjes. Ik vind het niet mooi maar vooral ook niet natuurvriendelijk. Als je tijdens het grasmaaien hier en daar wat plukken laat staan krijg je een tuin die er veel natuurlijker uitziet en een plek waar vogels en insecten zich welkom voelen.

Zo had ik deze zomer een paar distels laten staan. Niet van kleine akelige prikkers maar mooie ranke exemplaren die wel 2,5 meter hoog worden en prachtige paarse bollen gaven(en helaas, ze prikken wel). In augustus waren de eerste bloemen uitgebloeid en verschenen er zaadbollen aan de plant. Ondertussen genoot ik van het dierenleven op en rondom de distel. Distelvlinders vlogen af en aan en ook deze koninginnepage was een regelmatige gast:



en nog leuker waren de putters (die ook wel distelvinken worden genoemd) die langskwamen. ~Wat een athleten zijn dat op die dunne stekelige takken! En toen kwam de buurvrouw langs. Ja, zei ze, ik snap wel dat je ze mooi vindt die distels, maar de gemeente heeft onlangs iedereen verplicht zijn distels te maaien. Als al die zaadjes zich gaan verspreiden hebben we volgend jaar een grote zee van prikstruiken.

Daar zit wel wat in natuurlijk. Ik vertelde haar van de vlinders en de putter (die bleek in het frans ook een van de distel afgeleide naam te hebben -chardon is distel, chardonnerette charmant is putter). Ze was duidelijk geïnteresseerd maar ja, die gemeente met zijn gebod.

Uiteindelijk heb ik ze toch maar omgehaald, omgezaagd beter gezegd, de stelen waren zo’n 10 cm in doorsnee. Maar ik mis mijn putters nu wel…
(geschreven door René)

Niet zielig

Toen ik dit voorjaar een mailtje kreeg van een stel dat in juli in Boris zou verblijven was het even schrikken. Ze schreven dat een van hun hondjes, een cockerspaniel een ruginfarct had gehad in februari. Mijn eerste reactie was, dat het een mail zou zijn om te annuleren. Maar niks hoor. Het hondje was de eerste tijd vanaf het middel geheel verlamd, maar ze waren met veel trainen en veel goede zorgen bezig om zijn spieren van achter weer wat kracht te geven.
Ze hadden ook een invalide-karretje voor hem aangeschaft en ze hoopten dat het in juli al weer een stukje beter zou gaan.
Oei, dacht ik, en het is hier allemaal zo bergachtig en Boris heeft allemaal trappetjes... als dat maar goed gaat.
Maar ik vertrouw altijd blindelings op de baasjes, die kennen hun hondje en zijn mogelijkheden altijd als geen ander.
In dit geval was dat ook weer helemaal waar! De kleine spaniel is een heerlijk enthousiast baasje, die zo vreselijk veel plezier heeft in het leven, dat het er gewoon vanaf spat. Hij dendert gewoon door het bos met zijn karretje, heuveltje op en heuveltje af. Is het een beetje te stijl, dan helpen de baasjes een handje met een duwtje of een trekje aan het riempje wat aan de kar zit. Nergens bang voor en heel onbevangen onderzoekt hij het terrein. Rond huis Boris gaat hij zonder karretje zijn gangetje. Dat gaat behoorlijk wiebelig op zijn achterpootjes, maar dat deert hem niet.
Zijn maatje, een Basset Griffon Vendeen, bekijkt het allemaal van een afstandje en steunt zijn vriendje als dat nodig is.


Zo zie je maar weer, wat zo'n hondje nog een heerlijk leven kan hebben, zelfs zo'n lekkere hondenvakantie in huis Boris in de Vogezen. Dankzij zijn fantastische baasjes natuurlijk. Want je moet het wel aankunnen, leven met zo'n hulpbehoevend beestje.

Water

"De Vogezen stellen je nooit teleur". Dat zei René vandaag tijdens een heerlijke wandeling in de buurt van Val D'Ajol, hier vlakbij.
Deze zondag zijn we eens begonnen met een wandeling in plaats van aan het einde van de dag, omdat de voorspelling was dat er wel wat onweer kon komen in de middag. Dus wij even snel een plakje ontbijtkoek gegeten en via de bakker, stokbroodje in de rugzak, met de auto richting de wandeling.
We wilden weer eens een nieuwe route uit het wandelingen-boekje lopen en namen nr 15.
Als je een nieuwe wandeling gaat maken is het altijd weer een verrassing wat je allemaal voor moois zult tegenkomen. Het was dit keer ook weer een en al uitroepen van "wauw, dit is een mooi plekje" of " jeetje wat een schitterend uitzicht!". Kortom weer een wandeling lang genieten.
Alleen de temperatuur was wat zwaar: 28 graden in de schaduw. Gelukkig was het grootste deel van de route in het bos. Onze twee Bernerdames met dikke bontjas hadden het wel een beetje warm en we kwamen wel wat plassen op de weg tegen, maar dat was niet echt afdoende voor een broodnodige verfrissing. En toen kwam dus tegen het eind van de wandeling René zijn uitspraak "De Vogezen stellen je nooit teleur", want natuurlijk was er ook op deze route een dalletje met een lekker fris stoompje erin. Zarah en Sofie hebben heerlijk erin rondgebadderd en hun dorst gelest.
Daarna werd de route weer kwispelend voortgezet. Heerlijk zo'n natuur waar altijd genoeg water aanwezig is!

Hondjes op foto's

Nee, nee, zo makkelijk is het niet om een groepje honden op de foto te zetten!
Alle honden die in huis Boris komen, worden door mij op de foto gezet. Ik verheug me altijd op deze fotosessies. Het gaat bijna altijd met erg veel gelach van de baasjes en mij gepaard. Vele honden vinden stil zitten maar niks en dus een hele toer om ze te laten poseren voor de camera. Er is altijd wel een grappig spelbrekertje bij, zoals het kleine witte hondje in het midden op bovenstaande foto. Als de ene hond net even aandacht heeft voor de fotograaf en stil zit, ziet de ander iets veel interessanters buiten beeld en is foetsie. Sommigen willen alleen maar spelen en anderen zijn zo verzot op snoepjes, dat ze alles proberen te doen om het te bemachtigen en daar hoort stil zitten niet bij volgens hun. Allemaal erg grappig om als fotograaf te zien gebeuren voor je lens.
Uiteraard zijn er ook model honden. Die blijven zeer geconcentreerd stil zitten als hun baasje vraagt om dat even te doen. Soms zelfs zo goed, dat ze nog steeds mooi zitten als ik al lang al mijn foto's heb genomen en nog even napraat met de baasjes: "Wil je niet nog een fotootje maken? Mag van ons hoor! We zitten hier best."

Hieronder een greep uit alle komische foto's die het gevolg zijn van al deze amusante fotosessies.

Nestjes

Het voorjaar is in volle gang. De vogeltjes vliegen af en aan met vliegjes, wormpjes en andere kleine beestjes, om hun pas uit het ei gekropen kuikentjes te voeren.
We hebben op ons terrein de nodige vogelhuisjes staan en hangen. Dat staat erg leuk en je hoopt er altijd een jong vogel-stelletje een plezier mee te doen.
Dit jaar is dat heel goed gelukt. Twee van de huisjes zijn door vogeltjes omgebouwd tot nestje. In de ene een koolmees stelletje en de andere pimpelmeesjes.




Heerlijk om nu achter mijn computer te zitten en via het ene raam de pimpel te zien zitten met een nieuwe lading voedsel voor zijn nazaten in z'n piepkleine bekje en door het andere raam de koolmees al zingend met z'n mond vol wormpjes.
Toch knap dat ze dat kunnen, met die beestjes in hun snaveltje.
Ik hoop dat de kleintjes langzaam groeien. Het is namelijk altijd weer zo stil als ze uitvliegen.
Net zoals het altijd weer een beetje stil is en triest als er gasten vertrekken.
Gelukkig duurt dat voorlopig maar een paar uur en dan staan de volgende gasten al weer op de stoep van Boris klaar voor een heerlijk weekje La Petite Frida.
Jammer dat er niet ook gelijk een stelletje kool- of pimpelmeesjes klaarstaan als de kleintjes net zijn uitgevlogen...

Druk, druk, druk...

Het is heerlijk weer. Zo'n 21 graden met een zonnetje en een wolkje.
Daar krijg je energie van en dat is wel nodig ook. Want met het mooie voorjaarsweer komen ook de voorjaarswerkzaamheden. Groentetuin omspitten. Bramen weghalen, brandnetels eruit trekken nu het nog kan. Vele zaadjes zaaien en zaadjes laten kiemen in mijn kasjes. Houthakken, zagen, verzamelen en stapelen. Paden controleren op winterschade en herstellen. Tuinmeubelen opknappen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dit alles valt samen met de start van ons seizoen van La Petite Frida. Natuurlijk ging de verhuur het hele jaar door, maar nu is de periode aangebroken dat er onafgebroken mensen in Boris zijn tot ver in het najaar! Dus dat geeft ook een hoop werkzaamheden. Alles moet elke week weer schoon en fris zijn bij het wisselen van de gasten en de tuin moet er fleurig en netjes bijliggen. Geen verdwaalde poepjes, zo weinig mogelijk bramen en andere prikkers mogen er staan en de bloemetjes in de potten moeten water en de dode bloemetjes er uit.




En dan is er nog een hele hoop te doen voor mijn andere werkzaamheden. Bij het kerstmarkt-atelier ben ik weggekaapt door de gemeente, omdat ze iemand moesten hebben voor de restauratie van de poppen die bij de oude wasplaats staan. Dus was ik druk met nieuwe gezichten maken, kapsels en ze te plaatsen in zo natuurlijk mogelijke houdingen (zie foto's). Ook moest meneer Cavour, die samen met Napoleon III in het plaatselijke museum in een zaaltje staat, gerestaureerd worden. De poppen staan daar ter herdenking van de in Plombières gesloten overeenkomst tussen Italië en Frankrijk om samen Oosterrijk te weerhouden Italië binnen te vallen 125 jaar geleden. Dus deze pop heb ik thuis ook met gips onderhanden genomen en een bolle kop bezorgd, zodat hij nu een beetje lijkt op de echte meneer Cavour.

Kortom, die energie van het lekkere weer heb ik echt hard nodig. En ik geniet er ook allemaal erg van!

Tosca laat nog even op zich wachten...

We hadden het allemaal zo leuk bedacht. Uitgebreid offertes laten maken door plaatselijke bouwbedrijven. Wikken en wegen, wat kan wel, wat niet. Het zou allemaal precies kunnen. In rustige tijden het grote hak- en breek-werk, zodat de gasten geen last zouden hebben van de werkzaamheden en daarna zelf aan de slag. En dan misschien wel de eerste gasten in september 2009 of zo...
Dus met alle plannen en nog veel meer papierwerk in november 2008 naar onze franse bank. Alles goed geregeld dachten we, dus dat moest lukken. Zoveel geld wilden we toch niet lenen...
Alleen had we dit zo'n 5 jaar geleden moeten kunnen doen. Dan was het ook goed gegaan. Maar we zitten nu in een economische crisis en de banken nemen totaal geen riscico meer. Dus konden we na vele bankbezoekjes en heel lang wachten met hangende schoudertjes en alle papieren en plannen -en vooral zonder lening- weer terug naar huis.
Het resultaat is dat we precies weten wat we willen met huis Tosca, maar dat het wel een meerjarenplan moet worden. Er zit niks anders op dan het nu beetje bij beetje te gaan doen.

Bij dit soort gelegenheden leer je je echte vrienden kennen: onze fantastische franse buurman André is vroeger aannemer geweest. Hij verkoopt nu zwembaden en legt ze aan. Maar na onze pech met de financiering te hebben gehoord, gaat hij nu zijn oude beroep weer even uitoefenen en voor een bodemprijsje het dak op huis Tosca maken. Dat is echt fantastisch! Want het is belangrijk dat het "on-af-huisje" (bv geen dakpannetjes erop: de aannemer die failliet was gegaan was ermee begonnen, maar niet afgemaakt!) wat Tosca nu nog is droog wordt en dicht komt te zitten. Want daarna kunnen we zelf aan de slag.
Dus het eerste stapje van de renovering zal in ieder geval binnen afzienbare tijd gezet worden.
We houden je op de hoogte over de vorderingen!

Wandelen voor hulphond

Onderstaand persberichtje kwam binnen op de redactie van Grasduinen. Aangezien ik altijd de vereniging Hulphond een warm hart toedraag, leek het me leuk om het op mijn blog te zetten. Wie weet zijn er hondenmensen die mijn blog lezen, die het heel leuk vinden om met zoiets mee te doen. Veel plezier dan!

Maart 2009 – Zondag 26 april 2009 wordt de leukste hondenwandeling van Nederland georganiseerd.

Op deze dag staat recreatiegebied Bussloo, gelegen tussen Apeldoorn en Deventer, in het teken van de leukste hondenwandeling van Nederland voor Stichting Hulphond. Diverse bekende Nederlanders zullen belangeloos aan deze dag meewerken. De wandelroute is ongeveer 3 km lang en is ook geschikt voor mensen in een rolstoel. U kunt met uw hond starten op een zelf te bepalen tijdstip tussen 11.30 en 15.00 uur.

Bijdrage voor Stichting Hulphond
De bijdrage voor deze wandeling is € 2,50 per deelnemende hond. Dit bedrag is bestemd voor Stichting Hulphond en zal door Royal Canin worden verdubbeld. Voor elke ingeschreven hond waarmee u deelneemt, ontvangt u een tas met leuke presentjes - waarbij ook de hond niet vergeten wordt - en een actiebon voor een gratis kaartje voor Ouwehands Dierenpark (maximaal 1 per adres). Tevens maakt elke deelnemer kans op een jaar lang gratis Royal Canin gezondheidsvoeding voor de hond. Naast de wandeling zal het evenemententerrein vanaf 11.30 uur gevuld zijn met diverse bekende Nederlanders, verschillende shows, demonstraties, attracties, horeca en nog veel meer.
Hier zal op deze dag ook de prijsuitreiking van de verkiezing van de leukste hond van Nederland plaatsvinden.
Kortom, een dag die geschikt is voor zowel jong als oud waarbij u en uw hond een perfect team kunnen vormen voor Stichting Hulphond. Loopt uw hond ook mee voor Stichting Hulphond?
Op de website vindt u meer informatie en kunt u uw hond direct inschrijven. www.wandelvoorhulphond.nl

Ze zijn er weer!

Ik kijk naar buiten en het sneeuwt. Het sneeuwt na een paar uur nog. Ongekende mooie, poederige sneeuw alsof er poedersuiker is gestrooid. Als je er buiten op loopt, kraakt het aangenaam, zoals alleen mooie sneeuw kan kraken.
We hebben deze tweede winter in Plombières lekker veel sneeuwdagen. Ik herinner me nog dat toen het ergens in november al sneeuwde, mijn buurman André zei dat als het op die dag sneeuwde het 100 dagen lang zou sneeuwen. Deze oude volkswijsheid werd gekoppeld aan de naamsdag van een heilige, maar die ben ik helaas vergeten.
Echt 100 dagen sneeuw was het niet, maar we hebben wel een hoop wit gehad!

Nu kijk ik stiekum al uit naar de lente. De natuur doet dat ook. Als het zonnetje weer een kans krijgt tussen de sneeuwbuien door, is het heerlijk warm. Gelijk klinkt er heerlijk vogelgezang en zie je groepjes mezen in de boomtoppen dartelen. Je kan me dan ook steevast buiten vinden, om van elk warm zonnestraaltje te genieten. De lente zit in de lucht!

En jawel! Ze zijn er ook weer: de dappere bolletjes die hun kopjes omhoog steken om ook van die warme zonnestralen te genieten. De sneeuwklokjes en de narcissen zijn al volop te zien. Nu maar hopen dat het niet meer te koud wordt 's nachts, zodat ze niet bevriezen. Ik heb ze al een keertje bedekt met wat dor blad, maar ze willen zo graag, dat ze nu zo hoog zijn dat ze zich niet meer laten bedekken. Dus hoop ik dat we er nu gewoon van kunnen gaan genieten. Sneeuw is heerlijk, mooi en romantisch. Maar mijn hart klopt toch altijd nog iets sneller als ik de lente weer voel komen!

Warme zon!

Het jaar begint weer prima! We hebben fantastische sneeuw gehad, wat prachtige uitzichten oplevert. We hebben flinke vorst gehad, met schitterende ijspegels en bevroren watervalletjes en nu: ZON!
Dit weekend zaten we al met de koffie buiten (zie foto hierboven), gewoon in een truitje te genieten van een heerlijke warme zon. En dat terwijl je nog tussen de oude tot ijs gevroren sneeuw zit. En vanochtend, dinsdag 13 januari heb ik gewoon buiten zitten ontbijten. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik laat aan mijn stokbroodje zat (11 uur), maar toch.
Dat is zo fijn van de Zuid Vogezen, we zitten hier zuidelijk genoeg en op een goede hoogte (ongeveer 600 meter) om het hele jaar door warmte van de zon te krijgen. Als in januari in Nederland de zon schijnt, ziet het er wel vriendelijk uit, maar je kan niet ineens je jas uittrekken omdat het zoveel warmte geeft. Hier kan dat dus wel.
Wel is het dan een beetje zielig voor de mensen die beneden in het centrum van Plombières wonen. Daar komt de zon 's winters nauwelijks! Als ik dan ook voor mijn brood naar de bakker loop, kom ik uit een aangename warmte in de kou terecht als ik afdaal. Dus snel mijn broodjes kopen en weer naar boven.