Niet zielig

Toen ik dit voorjaar een mailtje kreeg van een stel dat in juli in Boris zou verblijven was het even schrikken. Ze schreven dat een van hun hondjes, een cockerspaniel een ruginfarct had gehad in februari. Mijn eerste reactie was, dat het een mail zou zijn om te annuleren. Maar niks hoor. Het hondje was de eerste tijd vanaf het middel geheel verlamd, maar ze waren met veel trainen en veel goede zorgen bezig om zijn spieren van achter weer wat kracht te geven.
Ze hadden ook een invalide-karretje voor hem aangeschaft en ze hoopten dat het in juli al weer een stukje beter zou gaan.
Oei, dacht ik, en het is hier allemaal zo bergachtig en Boris heeft allemaal trappetjes... als dat maar goed gaat.
Maar ik vertrouw altijd blindelings op de baasjes, die kennen hun hondje en zijn mogelijkheden altijd als geen ander.
In dit geval was dat ook weer helemaal waar! De kleine spaniel is een heerlijk enthousiast baasje, die zo vreselijk veel plezier heeft in het leven, dat het er gewoon vanaf spat. Hij dendert gewoon door het bos met zijn karretje, heuveltje op en heuveltje af. Is het een beetje te stijl, dan helpen de baasjes een handje met een duwtje of een trekje aan het riempje wat aan de kar zit. Nergens bang voor en heel onbevangen onderzoekt hij het terrein. Rond huis Boris gaat hij zonder karretje zijn gangetje. Dat gaat behoorlijk wiebelig op zijn achterpootjes, maar dat deert hem niet.
Zijn maatje, een Basset Griffon Vendeen, bekijkt het allemaal van een afstandje en steunt zijn vriendje als dat nodig is.


Zo zie je maar weer, wat zo'n hondje nog een heerlijk leven kan hebben, zelfs zo'n lekkere hondenvakantie in huis Boris in de Vogezen. Dankzij zijn fantastische baasjes natuurlijk. Want je moet het wel aankunnen, leven met zo'n hulpbehoevend beestje.

Water

"De Vogezen stellen je nooit teleur". Dat zei René vandaag tijdens een heerlijke wandeling in de buurt van Val D'Ajol, hier vlakbij.
Deze zondag zijn we eens begonnen met een wandeling in plaats van aan het einde van de dag, omdat de voorspelling was dat er wel wat onweer kon komen in de middag. Dus wij even snel een plakje ontbijtkoek gegeten en via de bakker, stokbroodje in de rugzak, met de auto richting de wandeling.
We wilden weer eens een nieuwe route uit het wandelingen-boekje lopen en namen nr 15.
Als je een nieuwe wandeling gaat maken is het altijd weer een verrassing wat je allemaal voor moois zult tegenkomen. Het was dit keer ook weer een en al uitroepen van "wauw, dit is een mooi plekje" of " jeetje wat een schitterend uitzicht!". Kortom weer een wandeling lang genieten.
Alleen de temperatuur was wat zwaar: 28 graden in de schaduw. Gelukkig was het grootste deel van de route in het bos. Onze twee Bernerdames met dikke bontjas hadden het wel een beetje warm en we kwamen wel wat plassen op de weg tegen, maar dat was niet echt afdoende voor een broodnodige verfrissing. En toen kwam dus tegen het eind van de wandeling René zijn uitspraak "De Vogezen stellen je nooit teleur", want natuurlijk was er ook op deze route een dalletje met een lekker fris stoompje erin. Zarah en Sofie hebben heerlijk erin rondgebadderd en hun dorst gelest.
Daarna werd de route weer kwispelend voortgezet. Heerlijk zo'n natuur waar altijd genoeg water aanwezig is!