Toen ik dit voorjaar een mailtje kreeg van een stel dat in juli in Boris zou verblijven was het even schrikken. Ze schreven dat een van hun hondjes, een cockerspaniel een ruginfarct had gehad in februari. Mijn eerste reactie was, dat het een mail zou zijn om te annuleren. Maar niks hoor. Het hondje was de eerste tijd vanaf het middel geheel verlamd, maar ze waren met veel trainen en veel goede zorgen bezig om zijn spieren van achter weer wat kracht te geven.
Ze hadden ook een invalide-karretje voor hem aangeschaft en ze hoopten dat het in juli al weer een stukje beter zou gaan.
Oei, dacht ik, en het is hier allemaal zo bergachtig en Boris heeft allemaal trappetjes... als dat maar goed gaat.
Maar ik vertrouw altijd blindelings op de baasjes, die kennen hun hondje en zijn mogelijkheden altijd als geen ander.
In dit geval was dat ook weer helemaal waar! De kleine spaniel is een heerlijk enthousiast baasje, die zo vreselijk veel plezier heeft in het leven, dat het er gewoon vanaf spat. Hij dendert gewoon door het bos met zijn karretje, heuveltje op en heuveltje af. Is het een beetje te stijl, dan helpen de baasjes een handje met een duwtje of een trekje aan het riempje wat aan de kar zit. Nergens bang voor en heel onbevangen onderzoekt hij het terrein. Rond huis Boris gaat hij zonder karretje zijn gangetje. Dat gaat behoorlijk wiebelig op zijn achterpootjes, maar dat deert hem niet.
Zijn maatje, een Basset Griffon Vendeen, bekijkt het allemaal van een afstandje en steunt zijn vriendje als dat nodig is.
Zo zie je maar weer, wat zo'n hondje nog een heerlijk leven kan hebben, zelfs zo'n lekkere hondenvakantie in huis Boris in de Vogezen. Dankzij zijn fantastische baasjes natuurlijk. Want je moet het wel aankunnen, leven met zo'n hulpbehoevend beestje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten